Twee heel persoonlijke verslagen van 2 bezoeksters aan Seva Sangam in de afgelopen tijd.

In deze bijzondere nieuwsbrief laat ik Anu en Gina aan het woord.
Allereerst Anu, een jonge Indiase vrouw, al een aantal jaren woonachtig in Maastricht. Zij zorgde voor een bijzondere mooie alumni bijeenkomst in Seva Sangam. Alumni, dit zijn in dit geval jonge afgestudeerde vrouwen, die graag aankomende studenten willen helpen.

Verslag van de eerste Alumni bijeenkomst in Seva Sangam door Anu Nettar, India februari 2017

Ik ken en ben verbonden aan Seva Sangam Nederland, sinds 1,5 jaar. Dit was mijn eerste bezoek aan Seva Sangam Trichy. René, mijn vriend die me heeft geïntroduceerd bij Seva Sangam Nederland, is mee gekomen op mijn reis naar India om stage te lopen en stemde in om mee te gaan naar Trichy. We arriveerden met de trein in de vroege uren van de ochtend op 18 februari na een lang nachtreis vanuit Mysore. Shekhar, de chauffeur van Seva Sangam Trichy, stond ons met een warme glimlach op te wachten op het station. Na uitgerust te hebben, brachten we een bezoek aan het hostel en de school en hebben we de meiden ontmoet. Hun warme harten en onschuldige gezichten voelde als een warme deken. Ze hielden onze handen vast alsof ze ons al jaren kenden en ze behandelden ons als familie. Wat een geweldig gevoel van acceptatie!

De eerste dag van ons bezoek:

Het doel van ons bezoek was om de eerste Alumni bijeenkomst af te trappen als start van de oprichting van de Alumni vereniging van Trichy Seva Sangam. Om een aantal Alumni bij elkaar te brengen was geen eenvoudige opdracht. Meerder e-mails, telefoontjes en herinneringen van het Indiase bestuur hebben uiteindelijk tot deze bijeenkomst geleid. De 18e februari ’s avonds is het bestuur naar de school gekomen om ons te ontmoeten en hebben we doorgesproken hoe de bijeenkomst de volgende dag eruit zou komen te zien. Hun oorspronkelijke idee bleek een inauguratie en welkomst toespraak van mij te zijn, als de hoofdgast van de bijeenkomst, en een paar woorden van het bestuur. Ik had een heel ander beeld van de bijeenkomst. Mijn bedoeling was om de alumni te laten spreken met de jonge meiden die nog op school zitten over het belang van een goede studiekeuze om zo financieel onafhankelijk te worden. Het bestuur was snel overtuigd van mijn idee en regelden dat de meiden aanwezig konden zijn bij de bijeenkomst.
We waren onder de indruk van alle meisjes en om onze liefde voor hun te uiten kochten we iets kleins. We hebben een nagerecht gekocht, een Indiase zoetigheid genaamd Jahangir. Met zijn tweeën hebben we het een voor een uitgedeeld aan de meiden. Ze smulden er van en hun blije gezichten waren het meer dan waard!

René en Anu in vooroverleg met het bestuur.

De alumni bijeenkomst in de Gandhi Hall

Terugblik op de skype bijeenkomsten.
Ik heb eerder verslagen gemaakt van beide skype bijeenkomsten die ik en enkele leden van het Nederlandse bestuur met het Indiase bestuur resp. de alumni hebben gehad. Toen ik met de alumni sprak heb ik mijn best gedaan om hun zo te motiveren dat de bijeenkomst op 19 februari een succes zou worden. Ik heb hun zo goed en zo kwaad mogelijk uitgelegd dat het de bedoeling was om de meiden er van te overtuigen dat er meerdere carrière mogelijkheden en dus studiekeuzes zijn, zonder voor de standaardoptie ‘engineering’ (technische wetenschappen) te kiezen. Aanvullend was het belangrijk dat de alumni de jonge meiden het belang van economische onafhankelijkheid zouden uitleggen.

Nog tijd voor uitstapje met alumni vrouwen

Afscheid nemen

De dag van de bijeenkomst:
De bijeenkomst stond gepland om 12:00. De alumni arriveerden en wij, 20 alumni, ik, René, mevr. Parimala, mevr. Saraswathi en mevr. Kamala, startten na de lunch met 100 meiden uit de 9e en 10e klas als publiek. Na het welkomstwoord van mevr. Saraswathi spraken de alumni om beurten over wat ze gestudeerd hadden, wat ze nu deden en hoe belangrijk het was om als vrouw in deze eeuw economisch onafhankelijk te zijn. Iedere alumni was geweldig in haar speech, wat me emotioneel raakte. Ik was helemaal opgewonden dat ieder klein detail dat ik via skype had uitgelegd door hun was begrepen. Alle energie die ik erin had gestoken was het waard geweest! Zoals gezegd, alle jonge vrouwen hebben het geweldig gedaan, maar een paar die me diep geraakt hebben wil ik hier nog even apart noemen.
1. U. Rubini, studeert B.Sc. (Bachelor of Science) en heeft e-save opgericht. Een organisatie om exploitatie/ontginning van de wereld tegen te gaan. Haar organisatie richt zich op het reduceren van het gebruik van plastic en promoot duurzaamheid.
2. Sri Devi, dochter van een huishoudhulp, studeert M.Sc.(Master of Science) en wil in de wetenschap werken. Haar moeder, die zeer trots in het publiek zat, was de hele speech aan het huilen. Het was zo emotioneel voor mij dat ik niet op mijn stoel kon blijven zitten. Ik rende naar de moeder om haar hand vast te houden en een knuffel te geven.
3. Saranya, die haar master titel al heeft behaald, gaf de meiden tips over hoe te studeren, hoe examenvragen te beantwoorden en wat ze gedurende hun hele onderwijsperiode moeten onthouden. Een opmerking die ze maakte raakte me in mijn hart en ging over de vele kinderen die nog steeds in armoede in de dorpen leven zonder hulp. Ze herinnerde de meiden er aan hoe gelukkig ze waren dat Seva Sangam ze helpt met onderwijs en onderdak. Dit was een herinnering voor alle aanwezigen dat wij het zo veel beter hebben dan veel andere mensen en dat we wat terug moeten doen voor de maatschappij zodra we dat kunnen en dankbaar moeten zijn voor alles wat we hebben.
4. Nivedhitha, een lerares op school was exceptioneel met haar toespraak door te noemen dat ze een PhD wil doen zodra ze de kans krijgt. Ze wil promoveren aan de universiteit om haar doctorstitel te behalen.
Nadat deze alumni eigenlijk al alles gezegd hadden wat er te zeggen viel, moedigde ik de meiden aan om op eigen benen te staan en later iets terug te doen voor kinderen die in moeilijke omstandigheden leven. Ze zouden in ieder geval een ander kind moeten sponsoren om iets terug te doen voor wat ze van Seva Sangam hebben gekregen. Ik gaf mijn eigen voorbeeld over mijn keuze een ander carrière pad te volgen en hoe gelukkig het me maakt, hoe moeilijk het soms ook is. Verder heb ik de alumni gevraagd om 2 tot 3 keer per jaar terug te komen naar Seva Sangam om deze bijeenkomsten te houden.
René deelde aan het eind van de middag dozen snoep uit aan de aanwezige alumni en bestuursleden als dank voor hun hulp.

Conclusie:
Het Indiase bestuur doet het geweldig. Hun inzet voor Seva Sangam is zichtbaar in alle activiteiten. Hun liefde voor de meiden en de school is inspirerend. Ik voel me ongelooflijk bevoorrecht om aanwezig te zijn geweest bij de allereerste alumni bijeenkomst, een initiatief waar ik nu een paar maanden aan heb gewerkt. Het succes van de bijeenkomst laat zien dat we met een beetje inzet 2 keer per jaar alumni kunnen samenbrengen om de meiden te motiveren en te begeleiden waar nodig.
Anu, februari 2017

En we vervolgen deze nieuwsbrief met het enthousiaste verslag van Gina van der Horst, woonachtig in Valkenburg, over haar bezoek aan Seva Sangam.

Een week na het bezoek van Anu, ging ook zij 2 dagen op bezoek bij onze meisjes. Gina was op reis in India en heeft een behoorlijke extra reis gemaakt om dit bezoek af te leggen. Maar daar heeft ze geen spijt van gehad!

Het woord nu aan Gina:

Van het begin tot het einde was mijn bezoek aan Seva Sangam een feest. Ik werd helemaal in de watten gelegd (ze veegden nog net niet mijn neus af). Ongelooflijk zo lief en blij dat ze waren omdat ik hun met mijn bezoek vereerde. - Your visit is a blessing for us, mam -... Ik werd er gewoon verlegen van. Allemaal nieuwsgierige, stralende ogen, die alles aan mij interessant vonden, zwaaiende handen: "Hello Mam, you are so beautiful , we love you mam" Wiebelende hoofdjes.
Ik kreeg jasmijnbloemetjes in mijn haar (eerst werd mijn haar gekamd en gevlochten), ik werd door de dames in een sari gehesen... ik voelde me net een Barbie. Alles, alles werd in het werk gesteld om het mij naar de zin te maken. Ik mocht niets doen. Ze hebben voor me gedanst, gezongen, geklapt, gestunt. We hebben ontzettend veel plezier gehad samen.
Allemaal wilden ze zo dicht mogelijk bij mij zijn. Ik heb met hen een liedje van de kleuterschool geoefend: We maken een kringetje, van jongens en van meisjes etc. etc...wat een lol!

De jongste meisjes maar ook de studenten

genieten van het bezoek van Gina

Chaken, de chauffeur van de Seva Sangam riksha reed als een "woody woodpecker" door het overvolle hectische straten Trichy, geweldig hoe hij in of tegen de verkeersstroom racete. 2 Studentes, Jayanthi en Priya waren aangesteld om mij te assisteren en dat deden ze perfect. Ze hebben me meegenomen naar de grote Srirangam tempel en me alles uitgelegd over de hindoegoden ( waar ik gelukkig al heel wat over wist). Ik was helemaal trots dat ik ze herkende bij de tempel: Alleen toen ik zei: Sri Monkeyface noemde omdat ik zijn naam niet meer wist, keken ze wel erg verschrikt: "No mam, this is a God, you cannot call him monkeyface! This is sri Hanuman. Mam....we are so happy, we can come with you." Ze waren zo blij en dankbaar met de tijd die we samen hebben doorgebracht, het was geweldig om dit te ervaren.

Acrobatiek demonstratie op de slaapzaal voor Gina

Wat een positieve energie op het schoolplein bij de weekopening op maandagmorgen en wat een discipline.... Tot mijn schrik werd er van mij ook verwacht om hen toe te spreken... 1400 paar ogen op mij gericht, slik.
Er heerst wederzijds respect en harmonie. De meisjes slapen op een rieten matje op de vloer in hun slaapzaal, al hun bezittingen in een koffertje op een plank van 25 x 70 cm. In de keuken wordt elke dag 75 kilo rijst gekookt. En een keer in de week worden 1200 idli's gemaakt ( dit zijn gestoomde rijstkoekjes). Trots wordt mij de keuken/potten/pannen en de grote rijststomers getoond. En natuurlijk de mooie provisiekast.
Vraag van een bestuurslid: "How do you stay so young Gina? " Antwoord: "That is because I am not married." Dat was bedoeld als grapje, maar ze reageerden heel serieus met een knik.
Toen ik vroeg aan bestuurslid Mrs. Shakuntala, hoe lang ze getrouwd was, zei ze: 60 jaar! Ik vroeg of er nog liefde was. Het antwoord was: "No, because of arranged marriage. In the morning we fight, in the evening we compromise!"
Ik had ook een mooi gesprek met een van de leraren van de school. Hij vertelde o.a. dat de regering elk jaar fietsen doneert voor de meisjes vanaf 10e standaard. Zodat ze zelfstandiger naar school kunnen komen. Hij stimuleert ook de meisjes om na hun middelbare school verder te gaan studeren. Jammer vond ik wel dat ik nergens ook maar iets van speelgoed heb gezien en slechts één oude Tv in de grote Hal. Wat een krachtvrouwen zijn de bestuursleden van Seva Sangam, geweldig hoe ze alles aansturen en regelen, maar ook voor mij en hoe goed ze alles doorzien.

Tot zover ook dit mooie verslag van Gina.

Namens het bestuur: Mieke Aussems - van de Beek