Beste sponsoren en vrienden van Seva Sangam.

Geprikkeld door de mooie dia's en enthousiaste verhalen van Mieke en Hub Aussems besloten mijn vrouw en ik tezamen met onze twee kinderen Zuid India als vakantiedoel te nemen. Een gouden greep, zoals nu na afloop blijkt. Een maand lang zijn we overdonderd geworden door intense kleuren, natuurpracht, tempelsteden, heerlijke stranden maar vooral die eindeloze stroom mensen. Nooit eerder was een vakantie zo afwisselend geweest.

Een van de hoogtepunten was ons bezoek aan Seva Sangam. Gelukkig stelde het Sint Maartenscollege, waar ik als docent werkzaam ben en dat al langere tijd zeven meisjes adopteert, mij in de gelegenheid voor ons vertrek nog een kleine actie te voeren. Pas eind juli, tegen het einde van onze Indiareis, lag Trichy op onze route. De ontvangst in Seva Sangam was allerhartelijkst. Het voltallige bestuur was aanwezig om ons te verwelkomen en na de eerste vormelijke aftasting ontstond al snel een ontspannen geanimeerd gesprek. De interesse en de vitaliteit van deze vaak hoogbejaarde dames was hartverwarmend. Uiteraard volgde een uitgebreide rondleiding door de school die voor ons als leerkrachten zijnde heel interessant was. Alles was heel netjes (in tegenstelling tot wat vaak op straat te vinden is), klassen met vijftig leerlingen, vaak vier leerlingen per bankje, ondanks de grote discipline en orde door de openstaande deuren en ramen overal rumoer, sobere klaslokalen, enkele redelijk uitgeruste vaklokalen (scheikunde en biologie) in tegenstelling tot een minimaal uitgerust natuurkunde lokaal, een grote nette keukenblok voor de vierhonderd interne kinderen, de welhaast prehistorische drukkerij met zowaar nog letterbakken met letterstaafjes (het Tamil kent ruim tweehonderd verschillende lettertekens !!!!), de koele gangen waar de oudere leerlingen massaal zelfstandig en rustig zaten te leren (de droom van ieder Nederlandse leraar, de tweede fase toch in praktijk gebracht) en uiteindelijk het in het "Wilde Ganzen "blok ondergebrachte nieuwe computerlokaal waar de twee door het Sint Maartenscollege gesponsorde nieuwe computers stonden te pronken.

Na van de door de bestuursleden zelfgemaakte overvloedige (en soms te pittige) lunch te hebben genoten werden we voorgesteld aan de vijfenvijftig "Nederlandse" kinderen. In het bijzijn van het bestuur kwam dit erg plichtsmatig over maar toen we hun enige tijd later, toen de lessen voorbij waren, zonder begeleiding mochten opzoeken in hun leefzaal ontdekten we vijfenvijftig goeduitziende, levenslustige, spontane kinderen. Het hemd werd ons van het lijf gevraagd waarbij een haantje de voorste als tolk optrad, er werd gezongen en vooral door de kleinsten gedanst. Ook wij moesten uiteraard zingen en dansen. Alom pret toen wij probeerden hun "Ik heb een tante in Marokko en die komt HIEP HOI" te laten meezingen. Toch dwalen onbewust je ogen van die prachtige kinderhoofdjes af naar de kamer waarin je je bevind: geen meubilair, geen leuke posters, een saaie verlichting, een klein koffertje per kind waar alle persoonlijke spulletjes in zitten. Vijfenvijftig kinderen van verschillende leeftijd, verschillend geloof, geen privacy, onbewust moest ik aan Big Brother denken.

Maar als je deze kinderen ziet en dit vergelijkt met wat je in India op straat ziet weet je dat deze kinderen een lot uit de loterij hebben getrokken.

We konden het niet bij deze ene ontmoeting laten en de dag erna zijn we weer met zijn viertjes na de lessen de "Nederlandse" groep gaan opzoeken en weer was het bezoek zo plezierig dat onze zoon zich bijna liet verleiden om te beloven de dag erna weer op bezoek te komen, iets wat ons reisschema niet toeliet. Moe maar voldaan kunnen we nu in ons superwelvarende land terugkijken naar stapels foto's maar vooral naar onuitwisbare herinneringen. En Seva Sangam heeft een vast verankerd plaatsje in ons hart gekregen.

Met vriendelijke groeten
John, Miriam, Fernand en Carole van der Put

Maastricht, augustus 2000