Geen officieel welkom, maar wel een hartelijke ontvangst door zelfs de kleineren |
We komen op de twaalfde uit Pondichery en arriveren tegen 10:30 uur in Trichy. Snel de koffers in de kamer van hotel Femina en te voet naar de school. De watchman aan de poort kijkt ons na met een blik van: "Zal wel goed zijn".
We lopen naar het kantoor en de dames van het bestuur komen ons al tegemoet. Een leuk weerzien en herkenning na drie jaar. Twee mannen die op de achtergrond blijven, maar tenslotte toch ook maar een handje geven, blijken de aannemer en zijn uitvoerder te zijn.
Er is nog een verrassende bekende, namelijk Jayaseeli, onze "oude" sponsor dochter. Zij was destijds een van de meisjes die een voortgezette opleiding volgde. Ze woonde bij haar moeder en volgde, met succes, de lessen van thuis uit. Maar een tijd geleden kregen we het spijtige nieuws dat ze niet meer naar school ging en haar opleiding dus niet zou afmaken. De reden daarvoor was dat ze moest gaan werken om thuis geld in te brengen.
Op een of andere manier is er weer contact opgenomen. Ze wil haar studie nu in de komende vier maanden afmaken. Daarvoor zal ze intern komen. Haar studie geld was al betaald. Seva Sangam zal de bus naar school betalen. Dat is prachtig vinden wij. We gaan met het hele gezelschap naar het kantoortje en drinken een kopje chai.
Maar Jayaseeli is niet alleen. Er is een jonge man bij haar die wel een hand heeft gegeven, maar waarvan we niets weten. We praten nog even na te praten over de plezierige ontwikkeling als Jayaseeli zegt dat haar zwager (de jonge man) iets wil zeggen. Wat er allemaal gezegd wordt, verstaan we niet. Maar gezichten worden minder vrolijk. De dames praten ons bij en het blijkt dat het salaris dat Jayaseeli nu verdient in het gezin niet gemist kan worden. Al met al gaat dat over Rs 10.000 voor vier maanden (dus zo'n 180 euro). Wij bieden ad hoc aan, dat wij dat bedrag best willen betalen.
Na even overleg bieden de dames aan, 80 % van de Rs 10.000 voor te schieten aan de familie van Jayaseeli. Terug betalen kan dan in overleg als zij na haar opleiding weer een baan heeft. Ze kan bij Seva Sangam wonen, eten enz. Dat lijkt een redelijk compromis.
Maar de zwager eist dat zij thuis komt wonen, zodat ze tegelijk voor haar moeder kan zorgen. Er ontstaat een pittige discussie, die niet tot een oplossing lijkt te komen. De dames van het bestuur hebben geen vertrouwen in de belofte dat Jayaseeli dan toch goed haar lessen kan volgen. Ze heeft heel wat in te halen en er moet hard gewerkt worden.
De drukpers werkt nu met hedendaagse technieken en wordt aangestuurd met op computer gemaakte litho's. |
Langzaam komt het gesprek weer op gang. De dames van het bestuur doen verslag over het afgelopen jaar. De lovende woorden voor de hoge opbrengst van de jubileum actie zijn onuitputtelijk. "We hebben zo veel kunnen doen. Het is geweldig! Zonder de Netherlands People zouden we dit allemaal niet kunnen."
Daarna gaan we echt op inspectie langs de bouwprojecten. Ik voel me een soort bouwkundig opzichter. Alle geschilderde gebouwen, alle gerepareerde daken, De nieuwe poort, de verbouwde nursery met nieuwe meubeltjes enz. worden geschouwd. Mieke en Hub hebben daar in hun nieuwsbrief al over gerapporteerd. Ik zal me beperken tot wat meer technische zaken.
Bouwen in India is heel iets anders dan hier. Vrijwel alle gebouwen worden gebouwd als beton skeletbouw. De rots zit vrijwel nergens diep onder de grond. Er hoeft dus meestal niet geheid te worden. Op de fundering wordt een betonvloer gestort en daarop betonnen kolommen. Op de kolommen komt de betonnen verdiepingsvloer, weer kolommen enz. tot en met het dak. Meestal laat men de bewapening op het dak doorlopen. Als er dan weer nieuw geld is kun je er weer een verdieping bovenop zetten.
Kinderen uit de sloppenwijken krijgen hier een kans, maar kunnen er ook heerlijk ravotten. |
Het sjouw en draagwerk is vaak vrouwenzaak: of het nu de emmer met was is of een grote bak met beton op het hoofd. |
Ook in Seva Sangam was er een achterstand in dit schilderwerk ontstaan. Bijna alle gebouwen zijn nu met geld uit ons jubileum project opgeknapt. Alles ziet er best goed uit, hoewel er een paar gebouwen nog aan de beurt moeten komen. Maar men reserveert wel steeds geld om dit zo goed mogelijk bij te kunnen houden.
De wasgelegenheden en toiletten zijn ook binnen het kader van het jubileum project opgeknapt. Maar daar beginnen de eerste verouderingsverschijnselen al weer zichtbaar te worden. Men heeft, op ons verzoek, betere verf gebruikt dan normaal, maar toch.
Aan de andere kant moet je hier naar kijken met Indische ogen. Als je die moeite neemt ziet het er voorbeeldig uit. Ook bij het gebruik en onderhoud moet je redeneren vanuit de lokale omstandigheid. Meisjes die nieuw naar Seva Sangam komen zijn vaak uit arme gezinnen en uit dorpen uit de omgeving. "Thuis" hebben ze nog nooit een wc of wasruimte gezien. Daar is het bos hun WC en de rivier of een waterplas hun wasplek. Soms is er een pomp of een kraan voor het hele dorp. Dat is dus wel even wennen voor de meisjes.
Vanaf een van de daken hebben we uitzicht op de toekomstige uitbreiding van het terrein. Best een aardig stukje grond. Men heeft een optie op de koop van de grond en daarop al aanbetaald. Daarnaast zijn de dames druk bezig de bewoners van een paar krotten, die op de grond staan, uit te kopen. Dat kost allemaal veel geld. Uit de uitleg van Mrs. Saraswati krijgen we een beeld van stevig onderhandelen en een tactische, maar eerlijke aanpak.
De volgende dag hebben we een aantal dingen nogmaals nagelopen. Weer met de aannemer kijken naar het uitgevoerde werk (het ziet er prima uit), praten over een meer duurzame oplossing voor de natte ruimten. We maken de afspraak dat ik bij een bouwkundige advies zal vragen en met een voorstel kom. Ter plekke moet dan de haalbaarheid getoetst worden en eventueel een proef uitgevoerd.
Zo hoort het, kinderen moeten ook geregeld plezier kunnen hebben. |
Het is tijd voor de lunch. We eten hetzelfde als de meisjes. Het smaakt prima en ziet er goed uit. Eerder heeft Mrs. Saraswati al gedemonstreerd hoe goed de meisjes het hebben. We staan bij een grote groep op het schoolplein. Mrs. Saraswati vraagt de meisjes die intern zijn, hun hand op te steken. "Zien jullie verschil?" vraagt ze. "Zij wonen bij hun ouders en zij bij ons. Wij zijn hun ouders!"
Tussendoor maken we kennis met nog een kant van Seva Sangam. Er is een speciale afdeling voor kinderen uit de sloppenwijken van Trichy. Ze komen naar school, netjes in een eenvoudig uniform, krijgen een ontbijt en 's middags een eenvoudige lunch. Een deel van de kosten wordt door de overheid betaald. Een deel wordt door het bestuur geritseld.
Voor de kinderen zijn dat twee maaltijden per dag en daarnaast een basis scholing. Er is een goede scheiding tussen dit project en het hoofdproject van Seva Sangam. Die dames van het bestuur, dat zijn echte kanjers!
We hebben, als traktatie, toffees meegenomen en geven die aan het bestuur, met de vraag die bij gelegenheid uit te delen. Maar dat gaat niet lukken. We moeten ze zelf uitdelen. Er is geen pardon. Er ontstaat een optocht van alle 500 meisjes van het internaat. Al die handen aanraken, in al die ogen kijken, al die gezichten met een lach. Daarna nog de leerkrachten en ander personeel die ook allemaal langskomen.
Het meisje straalt vertrouwen uit en zal het ook wel maken in de toekomst. |
Langzamerhand moeten we afscheid nemen. We gaan terug naar ons hotel. De volgende dag naar Madurai. Maar even is er alleen het gevoel van Seva Sangam. Al die meisjes met een toekomst. Wat een voorrecht dat we aan dit prachtige project mogen meewerken.
Agnes en Piet